Του Λεωνίδα Ταφέκη
Κομουνιστής, επαναστάτης,
αριστερός... ή ανθρωπιστής .
Μα, θα μου πείτε, έρχονται σε αντίθεση οι λέξεις αυτές μεταξύ τους αφού οι εμπνευστές τους όρισαν ως κύριο μέλημά τους την ενασχόλησή τους με τον άνθρωπο και την επίλυση των προβλημάτων του.
Θεωρητικά δε θα μπορούσα να διαφωνήσω μαζί σας.
Τι γίνεται όμως όταν εξ’ αιτίας της στάσης αυτών που ανά τους αιώνες έχουν αυτοορισθεί και ονοματιστεί θεματοφύλακες των προαναφερθέντων εννοιών μας δημιουργούνται τα κάτωθι ερωτήματα:
— Πώς γίνεται να γνωρίζουν από πριν τα μελλούμενα;
— Πώς γίνεται να γνωρίζουν ότι θα οδηγηθούμε σε αυτά που αυτοί πρεσβεύουν;
— Πώς γίνεται να μας τονίζουν ότι είμαστε υποχρεωμένοι να συμμετέχουμε σε αυτό τον υπέροχο, ανθρωπιστικό και αγγελικό κόσμο που μας υπόσχονται;
— Πώς γίνεται να διεκδικούν τον τίτλο των πιο αυθεντικών θαυματοποιών, απ’ όλους τους μάγους που εμφανίζονται κατά καιρούς στην ανθρώπινη ιστορία;
— Τι γίνεται όταν κάποιοι δε συμφωνούν με όλα αυτά;
— Τι γίνεται όταν θέλουμε να γνωρίζουμε πού μπορεί να οδηγηθούμε από τους αυτόκλητους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
— Τι γίνεται όταν μάθουμε κάτι· και αυτό που μάθουμε δεν μας αρέσει να συνεχίσουμε να το νιώθουμε στην πλάτη μας;
— Τι γίνεται όταν αντιδρούμε εξ’ αιτίας αυτού που μαθαίνουμε;
Σε όλα αυτά καθώς και σε όποια άλλα ερωτήματα θέσει κανείς υπάρχουν οι απαντήσεις που κάθε φορά ως άνθρωποι δίνουμε.
Ποια είναι όμως τα διδάγματα της ιστορίας και τα προτάγματα που κάθε φορά θέτουν συνολικά οι κοινωνίες, ως έκφραση των καιρών τους;
Πώς έχουν αντιμετωπιστεί άραγε όλοι αυτοί που εμφανίζονται να διαφωνούν και να εκφράζουν την αντίθεσή τους με τις κάθε είδους κοινωνίες και εξουσίες, που έχουν δημιουργήσει οι Επαναστάτες, οι Αριστεροί και οι Κομουνιστές ανά τους αιώνες;
Μήπως έχουν άραγε συκοφαντηθεί;
Μήπως έχουν κυνηγηθεί;
Μήπως έχουν εξαφανισθεί;
Μήπως έχουν στιγματισθεί ως προδότες μέσω στημένων δικών;
Μήπως έχουν τρελαθεί; Μήπως;… Μήπως;… Μήπως;….
Μήπως όλοι αυτοί που αδικούνται ή έχουν υποστεί όλον αυτόν τον εξευτελισμό στις λεγόμενες κομουνιστικές αριστερές, επαναστατικές και άλλου τέτοιου είδους κοινωνίες έχουν στηριχθεί για να ξεπεράσουν τα προαναφερθέντα γεγονότα, ή τελικά οι άνθρωποι που εξουσίαζαν ή εξουσιάζουν στα καθεστώτα αυτά οδηγούν συνειδητά τους ανθρώπους σε τέτοιου είδους καταστάσεις;
Τι γίνεται άραγε με όλους αυτούς που διακηρύσσουν τους πιο απίθανους και εξωφανταστικούς ανθρώπινους παραδείσους· ενδιαφέρονται πραγματικά για τον άνθρωπο ή για τη ματαιοδοξία των εξουσιαστικών απολαύσεων;
Μήπως, τελικά, θα έπρεπε να ασπαστούμε τη στάση του ανθρωπιστή, αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους ιδεολογικούς, μετεωρικούς και ακροβατικούς νεολογισμούς στην θέση που τους ταιριάζει;
Σοσιαλιστής... ή ατομιστής.
Θεωρητικά, οι έννοιες αυτές, ως προς το περιεχόμενό τους, διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους.
Στην εποχή όμως που διανύουμε οι διαφορές αυτές τείνουν να εξαλειφθούν.
Είναι σχεδόν αδύνατο να θέλεις να προσφέρεις στην κοινωνία και στους ανθρώπους εάν πραγματικά δεν ενδιαφέρεσαι για τον εαυτό σου.
Διότι πώς θα μπορέσεις να προσφέρεις στην κοινωνία εάν δεν έχεις προσφέρει στον εαυτό σου, στον εργασιακό σου χώρο και στην οικογένειά σου αυτά που με βάση τις ικανότητές σου εκτιμάς ότι μπορείς να προσφέρεις;
Από το σημείο όμως αυτό μέχρι η κοινωνική και πολιτική σου προσφορά, καταλήξει να είναι μόνο για τον εαυτό σου και για την οικογένειά σου, παραβλέποντας το γεγονός ότι τα δικαιώματα που ο ίδιος απολαμβάνεις ή επιδιώκεις να απολαύσεις ανήκουν και στην υπόλοιπη κοινωνία, δημιουργεί τεράστια διαφορά λόγων, αντιλήψεων και πράξεων.
Μήπως τελικά όλοι αυτοί οι βολεψάκηδες που απαιτούν και πετυχαίνουν να πληρώνονται από την κοινωνία μπαίνοντας σε κρατικές θέσεις ενάντια σε κάθε έννοια σοσιαλιστικής νοοτροπίας είναι και οι χειρότεροι ατομιστές και οι πραγματικοί εχθροί της κοινωνίας;
Μήπως αυτοί που διακηρύσσουν ότι είναι μόνο Ατομιστές είναι πραγματικά πιο έντιμοι από τους, εντός εισαγωγικών, Σοσιαλιστές;
Μήπως και σε αυτή τη συμπεριφορά των στελεχών του, πρέπει να αναζητήσει και τη σημαντική πτώση που παρουσιάζει την παρούσα περίοδο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πατρίδα μας;
Μήπως τελικά, κύριοι σοσιαλιστές, που διεκδικείτε εκ νέου την επιστροφή σας στην κυβέρνηση πρέπει πραγματικά να ενδιαφερθείτε για την επικράτηση του δικαίου και της αξιοκρατίας για όλους τους συνανθρώπους μας, χωρίς να βολεύετε από την πίσω πόρτα, ανθρώπους με μοναδικό στόχο τη δημιουργία ρουσφετολογικού, ραγιαδίστικου και γενιτσαρίστικου στρατού, με σκοπό τη διαιώνιση των εξουσιαστικών απολαύσεων εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Προοδευτικός... ή προοδευτικός...
Υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο προαναφερόμενων λέξεων· όχι φυσικά διότι οι λέξεις αυτές είναι ονομαστικά ίδιες.
Τότε πού βρίσκεται η διαφορά, εάν φυσικά υπάρχει;
Η διαφορά βρίσκεται στην πράξη και στο τι εννοεί ο καθένας όταν αναφέρει ότι ο ίδιος είναι προοδευτικός.
Η συμπεριφορά γι’ αυτούς που διατείνονται ότι είναι προοδευτικοί, φαίνεται από το εάν:
— σέβονται την ευημερία των συνανθρώπων τους;
— επιχαίρουν για την ουσιαστική συνεισφορά των συνανθρώπωω τους, στην οικογένεια, στη μόρφωσή τους και στην κοινωνία γενικότερα;
— επικροτούν την επιτυχή επαγγελματική εξέλιξη και την προσφορά τους στην αυτοαπασχόληση ή και στην απασχόληση των συνανθρώπων μας;
— αναγνωρίζουν τα επιτεύγματα της επιστημονικής προόδου και την προσφορά τους στη βελτίωση της ζωής και της υγείας της ανθρωπότητας;
— αναδεικνύουν και ενσωματώνουν τις δημοκρατικές κατακτήσεις στην προσωπική τους συμπεριφορά και στις σχέσεις τους με τους άλλους;
— ενσωματώνουν και προσαρμόζουν την παράδοση και την κουλτούρα στο πνεύμα των αλλαγών που επιφέρουν οι νέες εποχές;
Αυτά και άλλα πολλά που μπορεί ο καθένας μας να καταθέσει, συνθέτουν την εικόνα της προόδου και των προοδευτικών ανθρώπων;
Αντίθετα, όμως, διερωτόμαστε εάν έχουν σχέση με την πρόοδο και την προοδευτική συμπεριφορά, νοοτροπίες όπως αυτές που διακηρύσσουν ότι:
— η πρόοδος είναι προνόμιο κάποιων επιφωτισμένων ελίτ, θεόσταλτων ή μη, δεν έχει σημασία.
— κάποιοι είναι πιο προοδευτικοί από κάποιους άλλους.
— κάποιοι δεν θα είναι ποτέ έτοιμοι να αποδεχθούν την πρόοδο.
— κάποιοι που διακηρύσσουν ότι μόνο αυτοί δημιουργούν κάθε φορά την πρόοδο για να κινηθεί η ανθρωπότητα προς τα εμπρός, σε αντίθεση με κάποιους άλλους που προσπαθούν να γυρίσουν την κοινωνία προς τα πίσω.
— κάποιοι που δεν αναγνωρίζουν το πόσο σημαντικό είναι για την κοινωνία η ατομική πρόοδος του ανθρώπου στην μόρφωση, την οικογένεια και την εργασία.
— είναι κακό να δημιουργείς υγιείς επιχειρήσεις και να προσφέρεις εργασία, διότι το μόνο που ενδιαφέρει τους επιχειρηματίες είναι να εκμεταλλεύονται τους συνανθρώπους τους και να συγκεντρώνουν αχρείαστα και μη ανήκοντα σε αυτούς κέρδη. Λέτε τελικά, οι απολαβές να ανήκουν σ’ αυτούς που δε μοχθούν και δεν το ξέρουμε;
— κάποιοι που υπόσχονται εξωφανταστικούς και μη εφαρμόσιμους ανθρώπινους παραδείσους, σε βάρος της κοινής λογικής και του αποδεκτά εφαρμόσιμου πραγματισμού.
Πίσω στην αρχική σελίδα
